ترانه ای از خودم به نام ( سرنگون ) 
من بدیا رو قشنگ میبینم 
همه ی آدمارو مشنگ میبینم
هر چند میشینم و پا نیستم 
تسخیر شیطان  ، سوی خدا نیستم 
می ایستم رو به تو رو به صفر 
رو به پوچی منتهی تا غروبه صفر 
راهیه راهی که تباهی منجرش 
و روی دل طرح سیاهی مندرج 
از این همه تیرگی شک شاید شی 
عجیب لغایت الی بی نهایت شی 
روایت شی شکلی چند خالی شده 
هر چند عالی شده  ، فکره ترس را دچار 
و شبیه آب فکره ما 
می شود شاید بخار 
بزار سر برگه زندگی این باشه 
عشق و چه پر رنگه این واژه 
ما رو به خاک نشوندی و دادی به فاک 
زدیم واسه مزه ی آزادی به چاک 
و مرا خاموشی فرا گرفت 
و مثه گوسفند سر به چرا گرفت 
توی این دوره درستی که را 
که پای تی وی خیرگی چرا 
مثه تلاش واسه ی زن 
مثه تعریف واژه ی زن 
که زمونه ما رو جا گذاشت 
انصاف و زیره پا گذاشت 
که جز با تنهایی سر نکردم 
که فقط با خودم در نبردم
من مرده تنهای خاموشی شدم 
شدیدا دچار فراموشی شدم 
که عمری پای هیچ و پوچ 
تلف شدم و باز فکره کوچ 
که شاید روزی سنگین شوم 
نه چو امروز غمگین شوم 
که در حسرت دیروز نسوز 
که به فردا چشم بدوز -